Skip to content
Brons Master!

Bloed, zweet en tranen…

Nee hoor, zo erg was het nu ook weer niet 😉 
Bloed is er sowieso niet aan te pas gekomen gelukkig, zweet daarentegen wel: van het harde werken om het voor elkaar te krijgen en een klein beetje angstzweet toen het op het laatste moment spannend werd of alles op tijd klaar zou zijn. En de traantjes? Dat waren tranen van geluk toen ik de verlossende woorden hoorde!

Maar wat houdt dat nou eigenlijk in, Brons Master? 
Ik ben lid van het Master Photographers Network (MPN), een superfijn netwerk van professionele fotografen, dat als doel heeft het niveau van creatieve professionele fotografie op een hoog peil te houden door elkaar te inspireren, informeren en stimuleren. Voor mij een warm nest van lieve creatieve topfotografen.
Om daar lid van te mogen worden moet je niet alleen een professionele fotograaf zijn, je moet je ook binnen 2 jaar kwalificeren als Brons Master. De MPN is de enige Nederlandse organisatie die een verplicht kwalificatiesysteem heeft voor zijn leden, dat wereldwijd erkend wordt door professionele organisaties.

Fotografie met Ballen

Om me te kwalificeren moest ik een serie van 10 foto’s maken, die voorgelegd werd aan een internationale vijfkoppige vakjury… No pressure 😉
Deze serie wordt dan beoordeeld op onder andere impact, techniek en fotografische creativiteit.
Omdat dit de 1e van mijn 2 kansen was om mezelf te kwalificeren, wilde ik graag een risico nemen en een serie maken die anders was dan de ‘standaard’, een serie die een beetje ‘schuurt’.
Zoals mijn vader vroeger al vaak tegen mij verzuchtte: ‘Waarom zou je ook voor makkelijk gaan als het moeilijk kan?’

MPN Kwalificatiedag 6nov2021-13

 

Mijn mission was meer dan accomplished, de jury was niet eenduidig in haar oordeel. Eén jurylid wist niet zo goed wat hij met deze portretten aan moest, terwijl een ander jurylid uitriep: ‘Yes! Eindelijk fotografie met Ballen!!’ En een derde jurylid vertelde me dat ik hem geïnspireerd heb om weer te gaan experimenteren met hard licht, en uit zijn comfortzone van het zachte licht van de softbox te stappen. 
Glunder, glunder, glunder… hoe cool is dat?!

Malheur

De titel van mijn serie is ‘Malheur’ en betekent letterlijk ‘tegenslag’. Als je een kijkje neemt op Social Media zie je bijna geen foto’s van vervelende gebeurtenissen. Het zijn over het algemeen blije foto’s om te laten zien hoe leuk ons leven is. Daar is natuurlijk niets mis mee, maar het is ook maar een halve waarheid. Iedereen ervaart in zijn leven in meer of mindere mate tegenslag en daar wil ik met deze serie graag een gezicht aan geven.
De schilderijen van huilende zigeunerkindjes hebben mij altijd heel erg geboeid. Het zijn geen vrolijke prentjes, maar nog steeds mateloos populair door de puurheid en dramatiek. Geïnspireerd door deze schilderijen heb ik portretten gemaakt waarbij de mensen hun sociaal aanvaardbare masker voor een ogenblik laten vallen, om ons een inkijkje te geven in hun diepere emoties. Puur en oprecht als een kind.

Ik ben superblij dat mijn modellen hier voor open stonden en zich kwetsbaar op durfden te stellen voor mijn camera. Het waren heel bijzondere intense momenten die we samen hebben gedeeld. Steevast kreeg ik op het moment dat ik dé foto maakte, kippenvel van top tot teen…

Gevoelsmatig ben ik nog niet helemaal klaar met deze serie, ik sluit niet uit dat ik er gewoon mee door ga. Maar aan de andere kant borrelen er ook alweer ideeën op voor een serie die kan leiden tot Zilver Master… dus wie weet!

Malheur (c) Bijzonder Portret 800 pix
Back to top